“Ik zag het niet aankomen.” Een paradox in één zin die ik opvallend vaak hoor als ik cliënten of studenten spreek nadat ze zijn uitgevallen voor werk, voor studie, privé. Voor misschien wel alles. Overbelast, opgebrand. Plotseling omvergeslagen door de aanzwellende vloedgolf die het leven soms kan zijn.

Signalen van ons lichaam die aangeven dat het teveel is, kunnen over het hoofd worden gezien, genegeerd of soms helemaal niet gevoeld. Totdat de signalen haperingen worden en een halt toeroepen. Het moment dat mensen zo vaak niet zagen aankomen. De energie op. Jouw energie. Misschien wel je kostbaarste bezit. Het houdt je gaande en staande en motiveert je om op een betekenisvolle manier vorm te geven aan je leven (hetgeen je weer energie oplevert :)). Het goed aanvoelen en doseren hiervan helpt om fysiek en mentaal gezond te blijven. En dit begint bij het begrijpen van je onderbewuste processen.

Mensen kunnen om uiteenlopende redenen vastlopen in hun leven. Dit betekent niet per se hetzelfde als ziek zijn. Blijven doorgaan zonder stil te staan bij je lichamelijke sensaties en zonder iets te doen met de signalen, kan er wel toe leiden dat je dat wordt. En is moeten genezen niet zonde, als voorkomen ook had gekund?